گدایان هر رور صبح اولین نفری هستند که به خوشان کمک می کنند ،آنها براساس منطقه ،شناخت عابرین آنجا مبلغی را در ظرف خود میگذارند تا کسانی که از جلوی او میگذرند بفهمند :

1) آنها گدا هستند

2) میزان کمک به آنها معمولاً چه قدر بوده است

جالب آن است که آنها در بیشتر مناطق در کاسه شان 2000تومانی یا 5000 تومانی نمیگذارند(ظرفیت خود را می دانند ) تا عابرین از کمک به آنها صرف نظر نکنند و در عین حال استفاده از کلام و حرکات رفتاری دیگر برای به دست آوردن دل مردم را فراموش نمی کنند

.......

قصه ما انسانها نیز از جهاتی خیلی شبیه گداهاست. اگر بخواهیم از  خداوند گدایی کنیم باید اول  از خودمان شروع کنیم و بر اساس شناختی که از خود و رابطه مان با خدا داریم کاسه مان را پر کنیم و ضمن اظهار بندگی دل خدا را بدست آوریم تا .... 

چرا که خداوند ،خود ،بارها مارا خوانده است:   ادعونی استجب لکم(سوره بقره)

 نمیدانم :

چرا به راحتی فرصت گفتگو با خدا را (نماز)  دست میدهیم و

  به گفتگوی خدا با ما (قران ) نیز توجهی نمی کنیم

بیاییم گدایی را از نو شروع کنیم

......راستی  داشت  یادم  می رفت که بگم :

خوش بحال  آنهایی که کاسه شان هم اکنون پر  5000 تومنی است .

 به نظرم رسید مفیده که نوشتم در شنبه 87/3/11 و ساعت 11:19 صبح | دوست دارم نظرتونو بدونم()

 تسبیح گفتن را بلبلان ، هر روز صبح  یادآوری می کنند

خاشعانه و بی ریا اما با صدایی رسا و به زیبایی هر چه تمام تر

اما ما همش قول فردا را به خدا می دهیم  ،بله ،همین فردا

می گیم :

از فردا دیگه بنده خودت خواهیم بود

از فردا نماز باحال تری می خوانیم

از فردا دیگه دروغ نمی گیم

از فرداااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا......

کاشکه قدر فرداهایی که میاد را بدونیم

........یادمون میره  که همین فردا را هم  خدا بهمون میده

واقعا عجب صبری خدا دارد

 به نظرم رسید مفیده که نوشتم در سه شنبه 87/2/24 و ساعت 10:47 صبح | دوست دارم نظرتونو بدونم()

.......دوستم که  در یکی از بیمارستانهای تهران بستری شده بود ،تا رسیدم شروع کرد به طرح مشکلات این  بیمارستان ،بخصوص کمبود شدید امکانات در شهرستانها ،که ذکر آن تکرار مکررات است  و جالب بود که اگر بدانید مریض هم اتاقی او را 5 بار سی تی اسکن کرده بودن ولی تا حالا هیچ متخصصی اونو ویزیت نکرده بود ؟!

خیلی وقت بودجهت ملاقاتی بیمارستان نرفته بودم می دونم عیادت از بیمار چقدر خوبه ،حداقل اگر از ثوابش بگذریم ،تذکر خوبیه برای اینکه بدونیم ،بزرگترین نعمت خدا همیشه همراهمونه و قدرشو نمیدونیم  ! ،راستش برام دیدن قیافه های منتظر و چشمهای نگران سخته ،و البته محیط دلگیر اون، برام سخته ببینم مریضها، مرتب درد میکشن و این دردها و ناله ها برای پرستار ها و دکترا و بهیارها عادت شده و

چقدر  این عادتهای لعنتی دارن زیاد میشن ،البته بگذریم از برخی از عادتها که به آداب تبدیل شدند و بعد هم به رسوم !

  .......داشتم برمی گشتم خونه که از رادیو شنیدم یه تمساح 120 سانتی که باعث وحشت اهالی یکی از شهر های استان سیستان و بلوچستان شده بود با تلاش ماموران حفظ محیط زیست به دریاچه ای در همون استان  منتقل شد ...

 به نظرم رسید مفیده که نوشتم در یکشنبه 87/2/8 و ساعت 7:30 صبح | دوست دارم نظرتونو بدونم()