خداحافظی با کاروان عاشورای امسال

 در غروب غم انگیز جمعه

 شور محرم دارد  می رود اما شعور همیشه ماندگار است

رها شدیم رها، مثل روح بی جسدی
 نه با توایم و نه بی تو ، چه روزگار بدی

 رها شدیم در آئینه های تو در تو
 چه ازدحام عجیبی چه شهر بی عددی

 رها شدیم در این کوچه های سرگردان
 نه آستانه ی عشقی نه خانه ی خردی

 مرا به حاشیه ی سرد زندگی آورد
 امید رو به زوالی، دلیل نابلدی

 ستاره ای شدم و در خودم درخشیدم
ولی چه سود که چشمی نمیکند رصدی

 مگر به سایه ی نام تو رو کنم پس از این
 که در پناه تو امن است، یا علی مددی

 به نظرم رسید مفیده که نوشتم در جمعه 87/10/27 و ساعت 7:30 عصر | دوست دارم نظرتونو بدونم()

تا حالا شده فکر کنیم که :

اگر قرار بود یک روز از زندگی مان را ضبط کنند چه کار می کردیم

( لطفا قبل از خواندن این متن 3 دقیقه تامل کنید )

.....

شاید بگویید بستگی دارد به اینکه بعد ا چه کسی بخواهد این فیلم را ببیند

1- یک جمع ناشناس

2- دوستامون ببینند

3- تعداد زیادی از نزدیکان

4- والدین

5- همسر

6- یکی که خیلی رو ما حساب می کنه

البته واضح است که در این روز خیلی پاستوریزه می شویم مخصوصا اگر بدانیم موارد 5و 6 فیلم را خواهند دید

شاید برای مورد 1 خیلی لازم نباشه فیلم بازی کنیم به شرط اینکه این جمع همیشه متغیر باشد

برای موارد 2و3 می بایست کلی مبادی آداب شویم و بعضی کارها را دیگه انجام ندهیم و این بعضی کارها از عدد 4 به عدد 6 که می رسیم بیشتر می شود

همیشه یادمان می رود که 6 در اصل باید همان خدا باشد که متاسفانه اینجا نقش صفر را بازی می کند و ... و تمام فیلمهای ما را دیده و

با همان دلسوزی که انگار همین امروز متولد شدیم :

بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را و

به عبارت دیگر

صد بار اگر توبه شکستی بازا

و ...

 به نظرم رسید مفیده که نوشتم در جمعه 87/9/29 و ساعت 12:13 عصر | دوست دارم نظرتونو بدونم()