نمی خواستم فعلا وارد دنیای سیاست شوم ولی چه کنم که عروسک خیمه شب بازی فعلی آمریکا .....

روزنامه الحیات در مقاله ای با عنوان "هنگامی که میهمان دیوانه باشد" به قلم محمود المبارک در آستانه ورود جرج دبلیو بوش به خاورمیانه، از کشورهای عرب و شهروندان عرب می خواهد همانگونه با رییس جمهور آمریکا برخورد کنند، که آمریکایی ها با سیاستمداران خاورمیانه برخورد می کنند.
بر اساس این گزارش به نقل از الحیات، محمود المبارک می نویسد؛ هنگامی که رئیس جمهور ایران در دانشگاه کلمبیا در نیویورک سخنرانی کرد استقبالی که از رئیس جمهور ایران به عمل امد به دور از عرف دیپلماتیک و سنتهای دانشگاهی بود.
این استقبال خارج از عرف، فقط به خودداری رئیس دانشگاه از استقبال رسمی از رئیس جمهور در دفترش خلاصه نمی شود؛ بلکه وی پیش از سخنرانی رئیس جمهور، به جای اینکه از ایشان به سبب قبول دعوت تشکر کند؛ از کسانی عذر خواهی کرد که از حضور رئیس جمهور ایران در دانشگاهش احساس تاسف و اندوه می کردند.
امروز که خاورمیانه بر دوپای خود ایستاده است تا از رئیس جمهور امریکا استقبالی به عمل اورد که متفاوت با استقبالی است که از همتای ایرانی اش به عمل امد؛ این پرسش به ذهنم رسید که چرا به بوش رئیس جمهور امریکا، ان سوی درخشان ازادی و دمکراسی را که همیشه ما را به ان موعظه می کند؛ نشان ندهیم؟
ایا این حقیقت نیست که امریکا ادعا می کند به خاطر گسترش ازادی و دمکراسی در کشورها می جنگد؟ چرا به مهمان فردایمان نمونه ای از سطح ازادی در کشورمان، شبیه انچه که در دانشگاههای پیشرفته امریکا اجرا می شود، نشان ندهیم؟
ایا وقت ان فرا نرسیده است بر طبع اصیل عربی خود که میزبان را از اهانت به مهمان باز می دارد؛ غلبه کنیم تا با دوستان امریکائیمان انگونه که دوست دارند رفتار نمائیم؟
هنگامی که یک مقام عرب به امریکا سفر می کند فوری انجام یک مصاحبه با یکی از شبکه های تلویزیونی یا یکی از روزنامه ها یا یک نشست خبری برای ان هماهنگ می شود و غالبا مهمان محترم در جایگاهی نامحترم قرار داده می شود.
با اینکه این هماهنگیها غالبا بدون دخالت دولت انجام می شود، مقایسه مضحک این است که در کشورهای عربی دولت دخالت می کند تا از انجام مصاحبه های مطبوعاتی با مقامات امریکایی که به ان کشور عربی سفر می کنند؛ جلوگیری کند.
من نمی فهمم چرا از مردی(بوش) که قوانین داخلی و بین المللی را نقض کرد؛ و از سوی هیئت های بین المللی امریکایی و غیر امریکایی از جمله از سوی وزیر دادگستری سابق امریکا و اساتید رشته حقوق بین الملل و برندگان جایزه نوبل به جنایت جنگی متهم شد؛ دفاع می کنیم؟ وی افزوده است ای کاش دولتمردان کشورهای عربی که قرار است رئیس جمهور امریکا به کشورشان سفر کند، نشستهایی برای بوش با اقشار مختلف جوامع عربی به صورت مصاحبه های تلویزیونی مستقیم یا در موسسات اموزشی مانند دانشگاهها، برگزار می کردند؛ تا دو لنگه در ازادی را که اقای معلم یعنی بوش، منادی ان است به روی وی بگشائیم تا با گوش منطق عربی پرسشهای جسورانه را درباره سیاست کشورش در خاومیارنه بشنود. زیرا شهروند عرب هم می خواهد از بوش بشنود چرا دولتش در شورای امنیت درباره وجود سلاح کشتار جمعی در عراق دروغ گفت؟

می خواهد بپر سد ایا بوش پس از ان که کاخ سفید را ترک کرد اعتراف خواهد کرد که طی هشت سال حکومتش، به مردم و همه دنیا دروغ گفته است؟ همچنین شهروند عرب می خواهد بداند عراق چه گناهی مرتکب شد که باید به قرنهای عصر حجر بازگردانده شود و براساس چه مذهب و قانونی، نفت ایتامی را که اقای بوش مسبب یتیم شدنشان بود، می دزدد؟
ای کاش اقای کاخ سفید را می دیدم در حالی که تلاش می کند شهروند عرب را متقاعد کند که دمکراسی و ازادی را که نظامیان امریکایی در زندان ابوغریب و دیگر زندانها اجرا کردند؛ همان است که برای شهروندان عرب می خواسته است. و ابزارهای شکنجه ای که اقای بوش اجازه داده است در گوانتانامو بر ضد کسانی که اتهامی متوجه انها نبوده، چه برسد به اینکه محکوم شده باشند؛ مورد استفاده قرار گیرد؛ از ابزارهای شکنجه ای که صدام حسین به کار می برده بهتر است.
همچنین چقدر مناسب بود اگر بوش اگاه می شد که زن عرب هم می تواند حرف بزند هنگامی که یک زن فلسطینی بایستد و به او خبر دهد که خانه اش بر سر او و کودکان شیر خواره تروریستش با هواپیماهای امریکایی اهدایی به «مرد صلح!»، خراب شد.
و به عنوان یک حقوق دان دوست داشتم دانشجویان سال اول دانشکده های حقوق را ببینم در حالی که رئیس جمهور امریکا را در تنگنا قرار می دادند؛ هنگامی می خواستند از آن اصل حقوقی سر در بیاورند که بر اساس ان اقای بوش تصمیم گرفت از اختیارات قانونی مندرج در قانون اساسی امریکا فراتر رود و دست مامور امریکایی را باز بگذارد تا بدون مراجعه به قوه مقننه، بر ضد شهروندان مسلمان و مکانهای عبادتشان جاسوسی کند.
اما در واقع من به عنوان یک عرب راضی نیستم مهمانی را در کشورمان ببینم که به ان اهانت می شود حتی اگر این اهانت به شیوه دمکراتیکی باشد که خودش برای ما خواسته است.
به همین دلیل از اختیارات حقوقی ام استفاده می کنم که راه گریزی برای اقای بوش بیابم تا او را از مسولیتهای قانونی اش در تجاوزاتی که در طول ریاست جمهوریش انجام داده است تبرئه نمایم.
تبعا به همین خاطر معتقدم قانون، کسی را به سبب رفتارهایش مواخذه می کند که از عقل کامل برخوردار باشد؛

اما کسی را که اختلال عقلی دارد یا سبک مغز و احمق است؛ قانون او را به سبب رفتارهایش بازخواست نمی کند.
خیلی اسان می توان هر هیات قضایی را متقاعد کرد که جرج بوش رئیس جمهور امریکا احمق و دیوانه است.
نشانه دیوانگی بوش این است که وقتی شخصی ادعا می کند پروردگار او را از اینده باخبر ساخته است از نظر حقوقی دیوانه و احمق است و مسول رفتارهایش نیست.
بر کسی پوشیده نیست که بوش چند بار ادعا کرد برای نخستین بار به دستور خداوند وارد رقابت انتخابات ریاست جمهوری شد! زیرا خدا از او خواست جهان را اصلاح کند! سپس ادعا کرد که خدا به او دستور داد وارد افغانستان و پس از ان عراق شود! وی مدعی شد خدا به او تضمین داد که در انتخابات ریاست جمهوری برای دوره دوم نیز پیروز خواهد شد.
حرفهای من صرفا یک ادعا نیست بلکه واقعا بوش این حرفها را گفته است و در کتاب "زندگی رئیس جمهور بوش" ثبت شده است.
این کتاب را مایکل منسفلد با موافقت خود بوش نوشته است. با نوشته شدن این کتاب با دلیل قاطع و به اسانی می توان اقای بوش را در گروه دیوانگان قرار داد.

زیرا جای طبیعی برای دیوانه زندان نیست بلکه تیمارستان است.

 به نظرم رسید مفیده که نوشتم در سه شنبه 86/11/9 و ساعت 7:24 صبح | دوست دارم نظرتونو بدونم()