1. تعارفات
تعارفهاى بیش از حدّ و فقدان شهامت «نه گفتن» نابودگر فرصتها به شمارمى آید.
2. تلفن

گفتوگوهاى طولانى، حاشیه روىهاى بىمورد و حتّى استفاده مکرر از آن

به خستگى روانى، انقطاع کار، عصبانیت، ابهام و تحلیل رفتن قواى جسمانى مىانجامد.

3. ملاقات کنندگان

در خانه، محل کار، خیابان و محیطهاى دیگر اجتماعى با افراد گوناگون ارتباط داریم،

ولى باید توجه داشته باشیم که بسیارى از این دیدارها و ارتباطها از سود مادى و معنوى تهى است

4. اطلاعات اضافى
. بررسى، مراجعات مکرر و بیهوده و بازبینى خاطرات نهفته در لابهلاى آنها، جز اتلاف وقت معنایى ندارد.

براى پیشگیرى از این هزینه جبرانناپذیر، باید اطلاعات کیفى موجود،

پس از دستهبندى و نه بستهبندى، در جاى مناسب قرار گیرند. و اطلاعات کمّى

به شکل فهرست، نمودار، جدول و غیره خلاصه شوند تا هنگام نیاز به بخشى از آنها

به بازبینى کل ناگزیر نگردیم و وقت بسیار هزینه نکنیم.
5. خود محورى

باید در انجام کارها از تفویض اختیار و یارى همکاران و دوستان بهره برد

افزون بر این، خود محورى سبب فشار عصبى و تنشهاى روانى شدید مىگردد.

انسانهاى خود محور در انبوهى از اطلاعات دست و پا مىزنند و همواره از کمبود وقت شکوه مىکنند.

6. عدم تقسیم انرژى

استفاده مؤثر از وقت، به تقسیم درست انرژى بستگى دارد.

بسیارى از افراد در ساعات آغازین صبح، براى مثال از ساعت 8 تا 12 چنان انرژى مصرف مىکنند که

انرژى جایگزین نیز نمىتواند آنها را براى فعالیتهاى بعدى آماده سازد.

7. عدم اولویت گذارى

نداشتن فهرستى از کارها و مشخص نبودن اولویتها،

عامل دیگر نابود ساختن فرصتها است. کارهاى روزانه ما سه حالت دارند:
1. امور فورى
2. کارهاى متوسط
3. امور عادى و معمولى
داشتن یک دفترچه کوچک جهت فهرست کردن کارها بر اساس اهمیتشان بسیار سودمند است.

8. نوع نگرش به زمان

روز، هفته و ماه دیدن زمان، به «سرقت پنهان آن مىانجامد.

براى جلوگیرى از این سرقت، باید زمان را دقیقه، لحظه و ثانیه ببینیم.

در پرتو این امر:
1. اهداف حرفهاى و شخصى سریعتر و مطمئنتر حاصل مىگردند.
2. وقت ذخیره مىشود.
3. وقت کافى براى رسیدن به کارها، وظایف و فعالیتها باقى مىماند.
4. فشارهاى روزمره زندگى کاستى مىپذیرد و انسان از عادتها و روشهاى بهتر و مطمئنتر برخوردار مىشود.
راز موفقیت بسیارى از افراد موفق، استفاده بهینه و کارآمد از لحظات و فرصتهاى بسیار محدود زندگى است.

این نوع بهرهگیرى از زمان، به آنها اجازه مىدهد:
1. نگرشى جامع و فرا گیرد داشته باشند.
2. روشمند برنامه ریزى کنند.
3. به پیشرفت حرفهاى و شخصى خویش پردازند.
4. هماهنگ عمل کنند.
5. آمادگىشان براى انجام کارها روز به روز بهتر شود.
6. در رویارویى با بحرانها و حوادث نامنتظره، خرسندى و تسلط داشته باشند.
7. در پایان روز از احساس مثبت بودن سرشار گردند.
8. زمان را ذخیره سازند.

9. ابهام در اهداف و مقاصد

مارک تواین مىنویسد: «اگر اهداف روشن نباشد، باید دو چندان زمان صرف نمود و دو چندان تلاش کرد.»

، با استفاده از انضباط و انگیزش شخصى، بُعدى جدید در خویش پدید مىآورد که

اصطلاحاً نیروهاى ناخودآگاه خوانده مىشود. روشن بودن اهداف و تعیین اولویتها ارتباط تنگاتنگ دارند

وقتى اهداف ابهام ندارد، میزان اهمیت و اولویت آنها احساس مىشود.

ابهام در اهداف به عدم تعیین اولویت و در نتیجه از دست دادن فرصت در کارهاى کم اهمیت مىانجامد.