گدایان هر رور صبح اولین نفری هستند که به خوشان کمک می کنند ،آنها براساس منطقه ،شناخت عابرین آنجا مبلغی را در ظرف خود میگذارند تا کسانی که از جلوی او میگذرند بفهمند :

1) آنها گدا هستند

2) میزان کمک به آنها معمولاً چه قدر بوده است

جالب آن است که آنها در بیشتر مناطق در کاسه شان 2000تومانی یا 5000 تومانی نمیگذارند(ظرفیت خود را می دانند ) تا عابرین از کمک به آنها صرف نظر نکنند و در عین حال استفاده از کلام و حرکات رفتاری دیگر برای به دست آوردن دل مردم را فراموش نمی کنند

.......

قصه ما انسانها نیز از جهاتی خیلی شبیه گداهاست. اگر بخواهیم از  خداوند گدایی کنیم باید اول  از خودمان شروع کنیم و بر اساس شناختی که از خود و رابطه مان با خدا داریم کاسه مان را پر کنیم و ضمن اظهار بندگی دل خدا را بدست آوریم تا .... 

چرا که خداوند ،خود ،بارها مارا خوانده است:   ادعونی استجب لکم(سوره بقره)

 نمیدانم :

چرا به راحتی فرصت گفتگو با خدا را (نماز)  دست میدهیم و

  به گفتگوی خدا با ما (قران ) نیز توجهی نمی کنیم

بیاییم گدایی را از نو شروع کنیم

......راستی  داشت  یادم  می رفت که بگم :

خوش بحال  آنهایی که کاسه شان هم اکنون پر  5000 تومنی است .

 به نظرم رسید مفیده که نوشتم در شنبه 87/3/11 و ساعت 11:19 صبح | دوست دارم نظرتونو بدونم()